Momenteel schiet er me maar één woord te binnen: moeilijk. Dat het verdomd moeilijk is om de draad weer op te pikken. Ik denk dat, wanneer ik aan anderen probeer uit te leggen dat ik gezond probeer te leven, men dit natuurlijk luchtig opneemt. "Hé, ge moet ook niet overdrijven hé. Eet eens gewoon wat ge wilt! Gij zijt toch goed?!" Maar, dat is nu net het probleem. Laat ik jullie even 8 jaar terug mee in de tijd nemen.

8 jaar geleden was -zoals bij vele tieners- het laatste waar ik aan dacht mijn gewicht. Ik at wanneer ik een goestingske had, een croissant als ontbijt, een Prince koek om de kleine honger te onderdrukken, een vettig broodje in de middag, een grote zak snoep na de schooluren en een veel te stevige maaltijd bij het thuiskomen. Ik was rond, maar gezond (in de bovenkamer dan toch). Ironisch hoe je 'gezet' kan zijn, maar heel normaal met eten kan omspringen, terwijl er anderen zijn die er aan de magere kant bijlopen, maar er 10 keer meer problemen mee hebben.  &Dat was nu net wat er volgde.

Toen ik te horen kreeg dat ik de hoofdrol ging spelen in een lokale toneelvoorstelling en me hierbij in mijn ondergoed op de planken zou begeven, sloegen bij mij de alambellen, toeters en bellen volledig tilt. Ken je dat gevoel dat je àbsoluut nog niet bikini-klaar bent en iemand anders eist dat je nù meegaat naar het strand? Wél, die mentale inzinking had ik ook. Kortom, ik had vijf weken de tijd om mijn goed-gezette-ik in te wisselen tegen de magere variant.

"Bon, hoe marcheert dat?" dacht ik bij mezelf. Diëten, afvallen en light producten waren echter een zwart gat voor mij. Dan maar Googlen "hoe snel gewicht verliezen?" Ahà! Crashdieëten, dat was de oplossing. Als Google het zegt! En zo gezegd zo gedaan, de 5 weken die volgde, leefde ik op crackes, surimi sticks, veel water, fruit en.. dat zal het zo wat geweest zijn. Dit, in combinatie met enkele keren per week fanatiek zwemmen, zorgde ervoor dat ik op 5 weken tijd maar liefst 6 kilo kwijtspeelde. Happy Kid, maar in die korte periode was mijn kijk op eten volledig veranderd.

Genieten van eten kwam helemaal niet meer aan de orde. Het enige wat er door mijn hoofd spookte, was: "1 cracker is 48calorieën, een potje yoghurt is 52calorieën, een appel is 55 calorieën en 1 surimi stick is 20 calorieën. Da's 150calorieën voor de lunch, doel bereikt!" Ik proefde de appel niet meer, en stond niet meer stil bij hoe lekker de crackers waren. Ik zag eten als een middel om - enkel en alleen - gewicht te verliezen.

De maanden nadien ging het van kwaad naar erger. In de eerste week na mijn crash-dieet kwam ik maar liefst opnieuw 7 kilogram bij; de 6kilogram waarvoor ik 5 weken lang zo had gezwoegd, waren door één keer frietjes en enkele boterhammen met Nutella weer van de partij. Er was maar één oplossing dacht ik toen: nog meer diëten en nog meer sporten. In die periode ontwikkelde ik mijn 'sportverslaving' die nu nog een beetje in mijn vel zit. Da's misschien het enige positieve overblijfsel aan die periode! Na een half jaar liep het echter uit de hand en besloot ik om naar een diëtiste te stappen, things escalated quicly. Van de seconde dat ik mijn ogen opendeed tot ik ging slapen, bestond elk moment uit bijhouden wat ik had gegeten en wat ik nog mocht eten. Niets anders. Alleen getallen. Zo kon ik niet meer leven.

Achteraf bekeken heeft ze me toch op het goede spoor gekregen, door meer na te denken over 'wat ik eet' (is iets gezond of niet gezond) in plaats van hoeveel ik ervan eet, maar toch bedroog ik mezelf zo erg dat het geen naam had. De dagen voor mijn wekelijkse controle at ik gewoon lekker wat ik wou en sportte ik me achteraf te pletter in de gym, zodat "de weegschaal toch maar nét enkele 100gram minder aangaf". Ik denk dat het dàt moment was dat ik besloot dat kijken naar de weegschaal helemaal geen zin heeft. Met mijn hoofd naar voren gebogen keek ik naar het getal dat naast mijn voeten tevoorschijn kwam. "Heel goed Carmen, da's toch al 300gram minder dan vorige week!" Je bedoelt, die 300gram vocht die ik net ben verloren door te lös gehen op de crosstrainer? Nee, ik besloot toen voor mezelf dat je pas gezond bent wanneer je blij bent met hoe je eruit ziet, jezelf graag ziet en gezond leeft nét omdat je zo goed voor je lichaam wil zorgen. Ik had dus nog énorm, énorm veel werk aan de winkel.

De jaren die volgden, bestonden gelukkig uit veel sport -iets wat ik enorm graag deed en nog altijd heel graag doe- en hier en daar een poging tot gezonder leven. 1 januari 2014 was het zover. Ik stond op en zei luidop, net zoals 99,9% van de bevolking: "Vanaf vandaag ga ik mijn leven beteren. Ik ben het %#&!beu." Diegenen die me op Instagram vanaf het begin volgen, konden héél erg goed die evolutie bijhouden denk ik. Alles begon met mijn eerste paar mooie sportschoenen, mijn eerste smoothie die in elkaar werd geflanst en mijn àllereerste keer havermout. "YUK" dacht ik toen ik het de eerste keer proefde. "Is dìt nu zò gezond? Bah, maar als het moet, dan moet het!" En ik serveerde mezelf élke dag een kom havermout als ontbijt.

Ik deel dit met jullie om duidelijk te maken dat gezond leven zoveel meer is dan enkel en alleen wat er op je bord komt. Na mijn eerste weken van gezond(er) leven en snacken, voelde ik de eentonigheid al toeslaan. "Nee hé, ik ga mezelf hier niet elke dag opnieuw en opnieuw hetzelfde laten eten!" En dus experimenteerde ik erop los...

Ik ruilde mijn dagelijkse vettige broodjes in voor een donkere broodjes met olijven, nam deel aan de Color Run wat weer een duwtje was in het zelfvertrouwen en liet mijn koeken aan de kant liggen, maar koos voor véél fruitjes!

Ik zocht vervanging voor alles wat ik graag at of dronk (zoals een gezonde chocolademelk), beloonde mezelf op tijd en stond zoals met een nieuwe sportuitrusting en zorgde steeds voor een lunch waarbij ik met geen honger van tafel kon vertrekken.

Naarmate de tijd verstreek, werd ik ook mijn persoonlijke sterrenchef: ik zorgde er niet alleen voor dat mijn eten lekker en gezond was, maar ook mooi voor het oog!

Gezond leven werkte als een verslaving en deze keer als een goeie! Hoeveel calorieën ik at spookte nooit meer door mijn hoofd, zolang het maar gezond was wat ik in mijn mond stak.

Gedurende de maanden die volgden, leerde ik om mezelf graag te zien (hoe cliché dit ook klinkt, it's true) en daarom ook goed voor mezelf te zorgen. Ik las enorm veel artikels, boeken, deed zelf opzoekwerk en kwam tot de conclusie dat ik al die jaren verkeerd met eten was om gesprongen. Dit is de vergelijking die ik het vaakst maak om het anderen klaar en duidelijk uit te leggen.

Beeld je in dat je buiten je eigen lichaam treedt of jouw lichaam is een 'andere persoon' dat naast je staat. Wanneer jij bijvoorbeeld de deur uitgaat zonder ontbijt of een ontbijt waar jouw lichaam niets aan heeft, zeg je eigenlijk: "GO! Lopen lopen lopen!" waarbij jou lichaam geen idee heeft wanneer het dan wél iets degelijk van voeding zal krijgen. De eerst volgende keer dat jij iets eet -gezond of ongezond- slaat jouw lichaam dit volledig op, uit angst voor de volgende keer dat jij weer gaat besparen. Daarom is het belangrijk altijd de juiste dingen te eten en je lichaam te voeden in plaats van enkel en alleen te vullen (zoals ik vroeger deed met mijn één potje light yoghurt en 1 cracker).

Toen ik dit inzag, besloot ik mijn vergaarde kennis met de wereld te delen. Maart 2014 zwierde ik mijn blog online en al snel volgden enkele honderden mensen waarbij sommigen met erg lieve woorden: "Wauw, wat leuk zeg dat je dit doet!", "Jij komt wel van pas, ik moet dringend ook wat gezonder beginnen leven!" enzovoort!

"Gezond leven is niet alleen gezond eten, maar ook gezond denken..."

Waarom ik dit nu eigenlijk neerschrijf, is om te laten weten: iedereen heeft het wel eens moeilijk, zoals dat bij mij momenteel het geval is. Gezonder leven heeft, zoals ik zei, niet alleen te maken met wat je eet - je mag nog 20 gezonde kookboeken hebben liggen, zolang je mindset niet verandert, sta je nergens- en dus ook hoe je naar jezelf kijkt.

Afgelopen maanden waren zo stresserend dat ik te pas en te onpas "mijn kas wel eens kon opeten". Een half jaar lang dacht ik bij mezelf: "Deze zomer wordt jouw beloning. Doe en geef jezelf alles wat je hartje begeert!" Dit, plus het feit dat ze in Maleisië -waar we op vakantie waren- àlles maar dan ook echt alles frituren én drie keer warm eten per dag, heeft ervoor gezorgd dat ik in deze momentopname niet goed weet hoe ik de draad terug moet opnemen. Zoals ik schreef: het feit dat ik nu weer havermout als ontbijt eet, fruit als tussendoortje en gezond diner klaarmaak, is niet het enige wat telt om volledig gelukkig te zijn met jezelf. Gezond leven is niet alleen gezond eten, maar ook gezond denken; iets wat me afgelopen weken de ene dag al wat minder lukte dan de andere.

Een schouderklopje, een nieuw sportoutfitje ter motivatie, een paar vette knipogen naar mezelf in de spiegel en hopelijk pik ik de draad snel weer op, zodat ik ook jullie weer kan motiveren om gezond te eten, denken en leven! Maar, vandaag dacht ik "Hé, het is oké.. om niet altijd healthy superwoman te zijn. Ook zij heeft af en toe pauze nodig!"

En? Wat vond jij van deze gastblog? Leuk? Herkenbaar? Laat het zeker even weten hieronder!

Wil je graag vaker geïnspireerd worden door de blog van Carmen? Hou dan zeker haar blog in de gaten!